نقد و بررسی: «جاده غبار ستاره ای هوگی کارمایکل» مسیری را طی می کند که خیلی خوب سفر کرده است

این روزها چیز زیادی در مورد هوگی کارمایکل نمی شنوید، حتی اگر ترانه سرای پرکار Tin Pan Alley هرگز خیلی دور نباشد. آهنگ 1927 او “Stardust” اخیراً در “تاج” و سال گذشته بازسازی “Nightmare Alley” ظاهر شد و هرکسی که “آقایان مو بورها را ترجیح می دهند” را تماشا کرده باشد احتمالاً توسط جین راسل با اجرای هوسناک “Ain’t There Anyone Here For” پذیرفته شده است. عشق؟” خود این سازنده موفق حتی امسال در ترمیم فیلم “گذرگاه دره” در جشنواره فیلم نیویورک در سال 1946 ظاهر شد، در نقش یک نوازنده خوش شانس – که شباهت کمی به 007 پرشور ایان فلمینگ دارد، که گفته می شود کارمایکل از ظاهرش الهام گرفته است. .

بنابراین، تولید «جاده غبار ستاره‌ای هوگی کارمایکل» توسط کمپانی تئاتر یورک، یک نمایش نوستالژیک که با همکاری پسرش ساخته شد، با چمدان‌های کمی از راه می‌رسد و به اندازه کافی زیبا به زمین می‌رسد. Tamely به کارگردانی سوزان اچ. شولمن، تولید 90 دقیقه ای ده ها استاندارد کارمایکل را ارائه می دهد که با اشتیاق توسط هفت بازیگر اجرا شده است. اما شماره‌های رقص که عمدتا توسط کوری لینگنر چابک حمل می‌شود، بسیار کم هستند. این نمایش به طور پراکنده توسط مایکل لیختفلد طراحی می شود، که چندین بخش را عمدتاً بدون تزئینات رها می کند و محدودیت های مورد قبول خود را برای موسیقی این مرد جابجا می کند.

یک خط روایی سست وجود دارد، که به نوعی شبیه تماشای TV Land از طریق مه نای کویل دلپذیر است – لزوماً چیز بدی نیست. مکس با بازی دیون سیمونز گریر، سالن عجیب استارداست رودهاوس را اداره می‌کند و نمایش او و چند نفر از مشتریانش را در نیمه اول قرن بیستم دنبال می‌کند. هر یک از پنج عمل موزیکال، با طراحی منظره جیمز مورگان و وینسنت گان، به آرامی به استعاره های قدیمی هالیوود اشاره می کند (کلاب Old Man Harlem، USO Canteen)، صندلی های چوبی بار را با صندلی های برنجی تر عوض می کند بدون اینکه تأثیر زیادی بر انتخاب های موسیقی بگذارد.

اکنون، به نظر نمی‌رسد که کارمایکل پاک‌دوستان یا گروه‌های توئیتری برای بازآفرینی وفادارانه کارهایش شلیک می‌کنند، بنابراین با بیش از ۴۰ آهنگ در برنامه، این فرصت از دست رفته است که تنظیم‌های لارنس یورمن بیشتر از این که آهنگ‌های ساده کارمایکل ممکن است به کجا برسند، آزاد نیستند. . گروه شش نفره عالی که به زیبایی با طراحی صدای واضح جولیان ایوانز تقویت شده است، مطمئناً برای آن خوب است. انتقال آرام آنها یک سرعت حیاتی و پیوسته را ایجاد می کند که بدون آن قطعه به طور جدی دچار تزلزل می شود.

قابل احترام بودن ارکستراسیون ها به خوبی به ارکسترهای کندتر کمک می کند، همانطور که در “نزدیک بودن شما” زیبای کایلا جنرسون و ترکیب “Skylark” و “Stardust” او بعداً با سارا استی دوئت می کند، یک شخصیت برجسته با مهارت متقاعد کننده در دوره زمانی اما قطعه کلاسیک «Georgia On My Mind» به همان اندازه که به گریه اجازه می دهد تا اوج بگیرد، خود را به لطف غم انگیزی که گروه ایجاد می کند متمایز می کند – آماده باشید تا احساس کنید در حال رقصیدن آهسته در یک مشترک بلوز هستید – زیرا به گریه اجازه می دهد تا اوج بگیرد. کرشندوی آوازی گلویی که به شب نیاز به روحیه می بخشد.

تنها “قلب و روح” که با هر دو توسط دانیل هربرت خوانده شده است، کاملاً از عرف خارج می شود و به شکلی شادی آور به عنوان یک کاباره به صحنه می رود و هربرت با یک پیانوی اسباب بازی کوچک و طنز آمیز کنار می رود. پس از آن دوباره، مایک شویتر خوش‌تیپ وقتی مجبور می‌شود آهنگ «بدون تو خیلی خوب (به جز گاهی)» را ارائه کند، ناامید می‌شود، آهنگی که شاید بهترین حالت هق هق در زیر دوش، به عنوان عدد ساعت 11 باشد.

این نسخه حداقل یک دهه است که در حال توسعه است و اگرچه از بسیاری جهات هنوز مانند یک کارگاه به نظر می رسد، اما به لطف موسیقی جاودانه و نوازندگان چیپرش خالی از جذابیت نیست. در حالی که این صحنه‌سازی کنونی یک سطل یخ و زیرسیگاری لازم را در کنار هر صندلی ندارد، اما با یک خودکار در دست بهتر است از آن لذت ببرید و مشخص کنید کدام آهنگ‌ها ممکن است مناسب مهمانی شام بعدی شما باشد.

جاده گرد و غبار هوآگی کارمایکل
تا دسامبر 31 در شرکت تئاتر یورک، منهتن؛ yorktheatre.org. مدت زمان: 1 ساعت 30 دقیقه.