در یک صبح ابری و بادخیز ماه گذشته، 32 دانش آموز، معلم، کارگران ساختمانی، برق کاران و ساقی ها کلاه ایمنی و پد شانه ای به سر کردند، اژدر، لگد موزی و چادر زدند.
در پایین تپه از یک مرکز خرید نواری در حومه ملبورن، در یک زمین فوتبال قرض گرفته شده، آنها آموزش دیدند تا تبدیل به نسل بعدی بازیکنان استرالیایی شوند که تاثیر زیادی بر تیم های ویژه در بالاترین سطوح فوتبال دانشگاهی آمریکا و به یک در مقیاس کمتر، NFL.
طبق گفته آکادمی Prokick استرالیا مستقر در ملبورن، در این فصل، 61 تیم از 133 تیم در زیربخش Football Bowl، بالاترین سطح فوتبال NCAA، بازیکنان استرالیایی را در فهرست خود دارند. برای بازی آمریکایی (و ضربه زن کمتر).
NCAA یک پایگاه داده واحد از محل تولد بازیکنان را حفظ نمی کند. اما استرالیایی‌ها به وضوح با فاصله و قرارگیری شلوارک‌هایشان تأثیر گذاشته‌اند، که می‌تواند چرخش‌های دشوار و پرش‌ها و رول‌های حیله‌گرانه ایجاد کند. هفت بار در 10 فصل گذشته، استرالیایی ها برنده جایزه Ray Guy شده اند که به برجسته ترین بازیکن کالج کشور داده شده است.
در بازی قهرمانی ملی فصل گذشته بین دانشگاه جورجیا و دانشگاه کریستین تگزاس، هر دو بازیکن استرالیایی بودند. طبق اعلام دفتر لیگ، در این فصل، 12 تیم از 14 تیم کنفرانس جنوب شرقی، بزرگترین لیگ فوتبال کالج، بازیکنان استرالیایی را به میدان می‌فرستند. از 14 تیم حاضر در کنفرانس ده بزرگ، هشت بازیکن از استرالیا و 9 تیم از نیوزلند لیست می‌کنند.
جوردی سندی، نوازنده TCU گفت: «همه یک بازیکن استرالیایی می خواهند. “گاهی اوقات بازیکنان می توانند کمی بعد فکری باشند، اما اکنون آنها واقعا می توانند تاثیر زیادی در بازی داشته باشند. من فکر می کنم که بسیاری از آن ها را می توان به نفوذ استرالیا نسبت داد.”
اکثر بازیکنان استرالیایی فوتبال را با قوانین استرالیا شروع کردند، یک ورزش سریع و سنگین که در آن لگد زدن روش اصلی برای جلو بردن توپ است. از سنین پایین، بازیکنان یاد می‌گیرند که توپ را با دقت به هم تیمی‌های خود در حال دویدن و تحت فشار از هر جهت ضربه بزنند.
مایکل دیکسون، بازیکن متولد سیدنی سیاتل سیهاوکس، می‌گوید در حالی که آمریکایی‌ها با پرتاب توپ‌های فوتبال و بیسبال بزرگ می‌شوند، بسیاری از استرالیایی‌ها «صدها بار در روز با یک توپ بیضی شکل به جلو و عقب ضربه می‌زنند».
سیستم مربیگری در Prokick استرالیا آنقدر قابل اعتماد شده است که مربیان NCAA به طور معمول به بازیکنانی که فقط در ویدیو دیده‌اند و هرگز فوتبال آمریکایی بازی نکرده‌اند بورسیه تحصیلی می‌دهند. موسس و مدیر آکادمی می گوید که از سال 2009 بیش از 200 بازیکن استرالیایی را به کالج های آمریکایی فرستاده است که حدود 95 درصد آنها مدرک گرفته اند.
نیل براون، مربی فوتبال دانشگاه ویرجینیای غربی گفت: «بچه های ما واقعاً به نحوه آموزش بازیکنان و شفافیت در این فرآیند اعتقاد دارند. آنها برای شما فیلم می‌فرستند، شما با بازی‌بازان ملاقات می‌کنید و چیزی که ما بیشتر از همه لذت می‌بریم این است که می‌توانیم به آنها بگوییم این طرحی است که ما روی آن کار می‌کنیم، این همان چیزی است که ما به دنبال آن هستیم.
در NFL، دیکسون از سیاتل، میچ ویشنوفسکی از سانفرانسیسکو 49ers و لو هدلی از نیواورلئان سنتز بازیکنان استرالیایی هستند که در فهرست فعال هستند. کامرون جانستون از هیوستون تگزاس در ذخیره مصدوم است. آرین سیپوس از فیلادلفیا ایگلز چهارشنبه در تیم تمرین باقی ماند. این تیم بازیکن دیگری را به خدمت نگرفته بود، و این احتمال را بیشتر می کرد که سیپوس برای افتتاحیه فصل یکشنبه فعال شود.
در کوارتر چهارم سوپربول در ماه فوریه، سیپوس یک پونت به طول 65 یارد برگرداند تا یک پاس کلیدی برای کانزاس سیتی در پیروزی 38-35 چیفز ایجاد کند – طولانی ترین بازگشت در تاریخ بازی های قهرمانی. .
به طور معمول، استرالیایی‌ها به دلیل قابلیت اطمینان، دقت و دست نیافتنی بودن در فوتبال آمریکایی مهارت دارند، که می‌تواند حریفان را مجبور به مبارزه برای کنترل توپ یا رانندگی در مسافت‌های طولانی برای گلزنی کند.
تروی دانن، رئیس کمیته مسابقات فوتبال NCAA و مدیر دو و میدانی در دانشگاه تولین، گفت: «می‌دانم که این سبک بازیکنان باعث تغییر در نحوه تمرین بازیکنان برگشتی شده است، زیرا ماهیت ضربه متفاوت است. اولین بازیکن استرالیایی در این فصل، ایمیلی نوشت.
اژدر شبیه به یک مارپیچ سنتی است که می تواند برای پرتاب موشک از اعماق قلمرو یک تیم استفاده شود. یک شوت موزی، جایی که توپ روی پاها زاویه دارد، هلیکوپترها در هوا و دور از اسپینرها قرار می‌گیرند و میدان را دشوار می‌کنند.
پونت کوتاه یا “پوچ” ضربه ای به سمت پایین و نوک بینی است. به دلیل دقت، گاز گرفتن و ریباند برای قرار دادن توپ در داخل خط 10 یا 5 یاردی حریف مشهور است. یک تیم کالج که درایو را با 10 امتیاز خود شروع می کند، 3 درصد شانس دارد که تاچ داون را به ثمر برساند. اگر راننده از 20 شروع کند، این درصد بیش از سه برابر می شود.
“گلف باز نمی رود، هی، می توانم این 20 یارد را از سنجاق بگیرم؟” ناتان چپمن، 48 ساله، موسس و مدیر Prokick استرالیا، که در سال 2004 یک بازی پیش فصل را با گرین بی پکرز به عنوان یک بازیکن بازی کرد، گفت. گلف باز باید به آن نزدیک شود. Inside 20 به شما Masters نمی دهد.
قوانین NCAA، در مقایسه با تنها دو بازیکن در کالج NFL، بازیکنان استرالیا را اغلب به یک طرف یا آن طرف می‌چرخانند، ضربات خود را کمی به تأخیر می‌اندازند و اجازه می‌دهند پوشش مانند چوب گسترش یابد، در مقایسه با تنها دو بازیکن در کالج NFL. شما برای پر کردن زمینه تار عنکبوت. و آنها در ضربه زدن به بدنشان خوب هستند، توپ را در جهتی می زنند که بازیکن بازگشته انتظارش را ندارد یا به راحتی نمی تواند به آن برسد.
فصل گذشته، آدام کورساک، بازیکن استرالیایی در دانشگاه راتگرز، جایزه ری گای را پس از اجازه دادن به امتیاز منهای 11 یارد برگشت، برد. تنها یکی از 75 پونت او برای یاردهای مثبت بازگردانده شد.
گرگ اسکیانو، مربی راتگرز گفت: “من فکر می کنم بزرگترین چیز این است که با بازی فوتبال استرالیا، آنها یاد می گیرند که بدوند و چشمان خود را بالا نگه دارند و فقط برای یک ثانیه به توپ نگاه کنند.” آنها می توانند به عجله نگاه کنند و ببینند که آیا فشار روی آنهاست یا خیر. او گفت که بازیکنان سنتی روی توپ تمرکز می کنند و “نمی دانند عجله چه می کند.”
Prokick استرالیا در سال 2007 تاسیس شد و آنچه که به یک خط لوله به دانشگاه های آمریکایی تبدیل شد، دو سال بعد آغاز شد. کادت های آکادمی حدود 10000 دلار در سال برای بهبود تکنیک پانتینگ خود می پردازند. شرکت در برنامه های تمرین قدرتی و آمادگی جسمانی؛ دریافت کمک برای به دست آوردن شرایط لازم برای حضور در کالج در ایالات متحده؛ با قوانین و تجهیزات فوتبال آمریکایی آشنا شوید. و بازیکنان استرالیایی سعی در جلب توجه دانشگاه های پیشاهنگی دارند – از طریق فیلم های ضبط شده یا زنده از ضربات آنها.
علیرغم ماه ها آماده سازی، بازیکنان هنگام ورود به ایالات متحده با فشار فرهنگی، اجتماعی و ورزشی مواجه می شوند.
«شما همیشه مرد جدید هستید. چپمن گفت: تو کسی را نمی شناسی. حتی اگر هرگز در زندگی‌تان کم‌اهمیت نبوده‌اید، استخدام شده‌اید و باید آن را انجام دهید.»
استرالیایی ها از پیشینه های مختلفی می آیند. بعضی ها نوجوان هستند. برخی دیگر مسن‌تر هستند و امیدوارند پس از خنثی شدن تلاش‌ها برای بازی حرفه‌ای در فوتبال قوانین استرالیا یا راگبی، دوران ورزشی خود را تمدید کنند. سندی، نوازنده تی سی یو، 30 ساله. او قبلاً در یک کارخانه کاغذ کار می کرد. برخی دیگر بستنی می فروختند و آبپاش تعمیر می کردند.
سندی، یک دانشجوی فارغ التحصیل، گفت: شانس بازی در فوتبال آمریکایی “به طور کامل مسیر زندگی من را تغییر داد.”
جانستون، مدافع تگزاسی، زمانی که در سال 2013 به دانشگاه ایالتی اوهایو استخدام شد، در باشگاه ورزش می کرد. او گفت که هرگز نام مدرسه را نشنیده است و “باید به خانه برود و آن را در گوگل جستجو کند.” او به طور کامل محبوبیت فوتبال دانشگاهی در ایالات متحده را درک نکرد تا اینکه در یک استادیوم خانگی که 100000 تماشاگر را در خود جای می‌داد شروع به زدن ضربات توپ کرد.
برخی از بازیکنان استرالیایی تنها با دیدن چند بازی در تلویزیون یا تجربه فوتبال آمریکایی از طریق فیلم یا بازی ویدیویی Madden NFL وارد ایالات متحده می شوند.
جاش سلمز، 26 ساله، بازیکن سابق راگبی، اولین بار 9 ماه پیش پدهای شانه ای به سبک آمریکایی را پوشید – فوتبال و راگبی در استرالیا پوشش محافظ کمی دارند یا اصلاً پوشش محافظ ندارند. او گفت که برای بلند کردن دست هایش مشکل دارد. اولین کلاه ایمنی او به قدری بزرگ بود که “مثل یک کلاه کاسکت می لرزید.”
اما او به آن پایبند بود، در حالی که با Prokick استرالیا تمرین می‌کرد، سه شغل – کافی‌شاپ، برق‌کار و قفسه‌های مواد غذایی را جمع‌آوری کرد. اکنون او به دنبال بورسیه تحصیلی در ایالات متحده است.
سلمز گفت: “فقط برای تعقیب رویای بازی کردن فوتبال دانشگاهی.”
لیام دوگرتی 19 ساله که در حین کار به عنوان دستیار آموزشی و بارمن با پروکیک استرالیا تمرین می کند، همین رویا را دارد. او گفت که دوستان سال گذشته به او پیشنهاد دادند که او یک پای قوی دارد و باید تلاش کند که یک بازی‌کننده باشد.
“این چیه؟” او جواب داد.
