کارگران خودروسازی که کارخانه‌ها را در آمریکا جمع‌آوری می‌کنند، فقط دستمزد بالاتر نمی‌خواهند. آنها همچنین جسورانه خواستار پایان دادن به استاندارد کاری 40 ساعته در هفته هستند. آنها برای کار 32 ساعته در طول چهار روز، حقوق یک هفته کامل می خواهند. اگر آنها موفق شوند، همه ما سود خواهیم برد.
آمریکایی ها زمان زیادی را در محل کار می گذرانند. یک هفته کاری کوتاهتر برای سلامتی ما، برای خانواده‌هایمان بهتر و برای کارفرمایان ما که از نیروی کار با انگیزه‌تر و استراحت بهتری بهره می‌برند، بهتر است. کشورهای دیگر می توانند با فشار دادن آخرین قطره نیروی کار خود در بازار جهانی مزیتی کسب کنند. شرکت های آمریکایی باید بهره وری بیشتری داشته باشند و این به معنای مراقبت بهتر از کارکنان خود است.
در سال 2015، شهر گوتنبرگ سوئد تصمیم گرفت هفته کاری 68 پرستار در یک مرکز مراقبت از سالمندان متعلق به شهر را کاهش دهد. به جای 8 ساعت روز، پرستاران 6 ساعت کار کردند و شهر 15 پرستار اضافی را برای حفظ سطح کارکنان استخدام کرد. همانطور که انتظار می رفت، پرستاران شادتر و سالم تر بودند. بیماران نیز شادتر و سالم تر بودند.
تعداد فزاینده ای از اقدامات مشابه توسط شرکت ها در سایر کشورهای توسعه یافته نتایج مشابهی را به همراه داشته است. کمتر کار کردن، زندگی کارمندان را بهبود می بخشد و به کارفرمایان نیز سود می رساند. از 61 شرکت بریتانیایی که در یک آزمایش شش ماهه با هفته های کاری کوتاهتر در سال گذشته شرکت کردند، 56 شرکت تصمیم گرفتند به کارگران اجازه دهند کمتر کار کنند.
اگرچه اتحادیه‌ها قدرت خود را برای تعیین استانداردهای محل کار از دست داده‌اند، اما همچنان می‌توانند نقش مفیدی در ایجاد تغییر داشته باشند. کارگران متحد خودرو می تواند سابقه ای را برای سیاست گذاران ایجاد کند تا از طریق قانون برای سایر کارگران غیر اتحادیه اعمال کنند.
سیاستمداران در مورد اختلافات کارگری محتاط هستند، اما پرزیدنت بایدن در انتخاب طرف‌هایی در مبارزه بین کارگران اتومبیل متحد و سه خودروساز بزرگ تردیدی نداشته است. روز سه‌شنبه، از کارگران جنرال موتورز پرسیده شد که آیا آنها پس از پیوستن به یک خط تجمع در بلویل، میش، مستحق افزایش 40 درصدی هستند. او گفت بله.
آقای بایدن باید به همان اندازه در حمایت از حرکت به 32 ساعت کاری در هفته، نه فقط برای کسانی که در صنعت خودرو هستند، صریح باشد. او باید از قانون فدرال برای بازتعریف هفته استاندارد برای همه کارگران ساعتی حمایت کند. مارک تاکانو، نماینده دموکرات کالیفرنیا، اوایل سال جاری یک لایحه 32 ساعته ارائه کرد. همانطور که آقای تاکانو اشاره می کند، تغییر قانون به ویژه برای کمک به کارگران یقه آبی که عموماً مشمول مقررات سختگیرانه تری در محل کار هستند، مهم است.
اگرچه ممکن است هفته ۴۰ ساعت یک قانون تغییر ناپذیر طبیعت به نظر برسد، اما قدمتی یک قرن دارد.
کارگران آمریکایی در آغاز قرن گذشته برای ایجاد یک روز کاری هشت ساعته مبارزه کردند و با شعار “هشت ساعت برای کار، هشت ساعت برای استراحت، هشت ساعت برای آنچه می خواهید” مبارزه کردند. اما در آن زمان، هفته کاری تقریباً برای همه شش روز طول می کشید.
در سال 1922، زمانی که فورد یکی از اولین کارفرمایان بزرگ بود که هفته کاری پنج روزه را معرفی کرد، این آگهی در صفحه اول این روزنامه ظاهر شد.
ادسل فورد، رئیس شرکت در آن زمان، گفت: “هر مرد به بیش از یک روز در هفته به استراحت و آرامش نیاز دارد.” «شرکت فورد همیشه تلاش کرده تا یک زندگی خانگی ایده آل را برای کارمندان خود تبلیغ کند. ما معتقدیم که هر مردی باید زمان بیشتری را به خانواده خود اختصاص دهد تا بتواند درست زندگی کند.»
تا سال 1940 طول کشید تا کنگره یک هفته 40 ساعته را وضع کند. این قانون بیان می کرد که کارگران ساعتی که ساعات بیشتری کار می کردند، حقوق اضافه کار دریافت می کردند.
در آن زمان، جنبش سندیکایی هفته کوتاه تری را در فهرست اولویت های خود داشت. در سال 1933، سنا لایحه‌ای را تصویب کرد که استاندارد 30 ساعته را به عنوان بخشی از یک عجله بزرگ قانون‌گذاری در اوایل دوره اول رئیس‌جمهور فرانکلین روزولت ایجاد می‌کرد. اما بیشتر از این پیش نرفت و هفته 40 ساعته خیلی زود به یک امر عادی تبدیل شد.
احیای این ایده تا حدی منعکس کننده تغییر در اولویت های اجتماعی است. آمریکایی ها بیشتر تمایل دارند که خود را بر اساس زندگی سالم و غیر کاری خود تعریف کنند و شاید تمایل بیشتری به پذیرش اوقات فراغت به عنوان مبادله ای برای دستمزدهای بالاتر داشته باشند.
علاوه بر این، کار کمتری وجود دارد. در مقاله ای معروف در سال 1930، اقتصاددان بریتانیایی جان مینارد کینز پیش بینی کرد که تا سال 2030، مردم فقط 15 ساعت در هفته کار خواهند کرد زیرا پیشرفت فناوری میزان نیروی کار مورد نیاز برای ارضای خواسته ها و نیازهای مردم را کاهش می دهد. کینز هم میل به کار و هم توانایی درخواست بیشتر را دست کم می گرفت. اما او کاملاً اشتباه نمی کرد. سهم آمریکایی‌های شاغل دهه‌هاست که رو به کاهش بوده است، و در حالی که کارگران هنوز ساعات طولانی کار می‌کنند، «دفتر» واقعیت بسیاری از مشاغل را بهتر از مثلاً «جنگل» به تصویر می‌کشد.
مردم برای استراحت و انجام هر کاری که می خواهند به زمان نیاز دارند، اما همچنان به کار نیاز دارند. کار نه تنها منبع درآمد است. این بخش مهمی از انسان بودن است. یک هفته کاری کوتاهتر، فرصت های موجود را در بین افراد بیشتری پخش می کند. با توجه به اینکه نرخ بیکاری در حال حاضر پایین است و بسیاری از کارفرمایان در تلاش برای یافتن کارگران کافی هستند، این ممکن است مزیتی به نظر نرسد. اما از آنجایی که پیشرفت‌های فناوری به کاهش یا حذف برخی از انواع کارها ادامه می‌دهد، منطقی است که بقیه کارها را به اشتراک بگذارید.
برای فورد و کارمندانش مناسب است که بار دیگر اولین قدم را به سوی آینده بردارند.
