فرناندو آلونسو دوباره جوان: ترکیبی از مسی و راموس!

“ورزش سه”، “ما اکنون دوشنبه و بژ هستیم، فرناندو…” زمانی که کوارتت سوئدی در سال 1975، بین سطرهای این آهنگ، درباره مبارزه مکزیک برای استقلال و مبارز برای آزادی است که به نام خود آهنگ ترسیم می شود، ارائه می شود، فرناندو هنوز به دنیا نیامده است، اما قهرمان داستان هنوز در برابر موهای سفیدش مقاومت می کند.

از فرناندو دوشنبه است. حداقل از نظر علمی به عنوان یک ورزشکار حرفه ای. همانطور که همه چیز پیش می رود، حتی او نیز از “بحران میانسالی” معروف که با ورود به “باشگاه 40 ساله” خانه ها را می زند، مصون نیست. بنابراین، با تزریق مداوم آدرنالین، «جوانسازی» به دنبال خواهد داشت، سپس «رکودها» فرسوده می شوند. فرناندو آلونسو 41 ساله این کار را در سطح بسیار بالاتری انجام می دهد. در پیست شتاب بگیرید و در مسابقات هماهنگ با هیجان انگیزترین خودروی فصل جدید، فرمول یک، از نردبان بالا بروید.

“روباخ پیر” پس از جایزه بزرگ برزیل در سال 2006 دومین و آخرین جام جهانی اویدو را به دست آورد. این که چقدر این تصویر پاک شده است را شاید بتوان به بهترین نحو ثابت کرد که در همان روز ال کلاسیکو در سانتیاگو برنابئو برگزار شد و رئال مادرید میهمان کاتالان را با نتیجه 2-0 شکست داد. رائول و راد و نیستلروی دروازه حریف را لرزاند. دو تیرانداز که آن روزها در اوج بودند، درست مثل آلونسو. با این حال، تفاوت واقعی در این واقعیت منعکس می شود که مهاجمان نخبه مدت زیادی است که بازنشسته شده اند، در حالی که راننده کهنه کار همکاران بسیار جوان تر را در گرد و غبار اطراف لاستیک های ماشین خود رها می کند. چه اینکه او هیچ مسئولیت دیگری از سوی سازندگان «تحریک» ندارد.

او یکشنبه گذشته در مسابقه بحرین از کارلوس ساینز، هموطن خود که 13 سال از او کوچکتر است، پیشی گرفت و به این ترتیب در افتتاحیه فصل سوم و در عین حال برای نود و سه سال به دست آورد. نهمین بار در دوران حرفه ای خود، او برنده مسابقه شد.

در نگاه اول، ارتباط آلونسو با استون مارتین می تواند یکی از نکات جالب فصل جدید باشد. دور افتتاحیه سریعترین ورزش مدرن جهان نیز با یک مسابقه فانتزی همراه بود. فرناندو آلونسو بار دیگر در بالاترین سطح خواهد ایستاد. اگرچه 22 مسابقه دیگر برای وقوع چنین فرضیه ای وجود دارد، اما حتی کسب مقام سوم نیز تصادفی جذاب است. او 470 روز منتظر آن امتیاز بود، دقیقاً از جایزه بزرگ قطر در نوامبر 2021، زمانی که با تیم آلپاین برنز گرفت. اگر پیروزی فرضی واقعاً در فصل جاری زنده باشد، یک تصادف واقعاً ناب ​​خواهد بود. اگر به تعداد روزها برگردیم، 3587 روز از آخرین پیروزی او می گذرد و آن رویداد ما را به گرندپری اسپانیا در می 2013 بازمی گرداند، زمانی که او برای آخرین بار سریع ترین راننده فرمول یک بود.

اگر با ستون «اگر چه اتفاقی می‌افتد» شروع کنیم، بسیاری تصمیم او را برای ترک کوه‌های آلپ و پیوستن به استون مارتین تابستان گذشته زیر سوال بردند. به نظر می رسد تست های پیش فصل و ظاهر خودرو در کنار تجربه آلونسو به درستی باعث ایجاد هیجان در مواجهه با چالش های اولیه شده است. این واقعیت که این اسپانیایی هم با ماشین های فراری و هم مرسدس سوار شد، ثابت می کند که این فقط یک تصادف نبوده است. سناریوی مسابقه سوم و هشتم، زمانی که آلونسو مدت زیادی پشت سر لوئیس همیلتون نفس می کشید و سپس به او درس می داد، استادانه از او سبقت می گرفت و به سرعت به سمت خط پایان ادامه می داد، بسیار چشمگیر بود. در نهایت تنها رانندگان ردبول، ورشتاپن و پرز بالاتر از او قرار گرفتند.

درست پس از پایان مسابقه، داستان شباهت خودروهای ردبولز و استون مارتین آغاز شد. دو سال پیش، دن فالوز، که اولین مرد آیرودینامیک پس از آدریان نیوی بود، و اندرو آلسی، طراح سابق، ردبول را ترک کردند. هر دوی آنها دانش خود را به استون مارتین منتقل کردند.

فرقی نمی‌کند این یک کپی‌کننده باشد یا نه، کاملاً واضح است که اگر آلونسو با این سرعت ادامه دهد، در هر مسابقه طرفداران جدیدی پیدا خواهد کرد. جدا از این که او مسن ترین راننده تور، دو بار قهرمان جهان و نماد این ورزش است، نباید این احتمال را که بالا رفتن از نردبان به یکی از عادت های او در فصل تازه افتتاح شده تبدیل شده است را کاملاً رد کنیم. . با قضاوت در مسابقه اول که با برتری ردبول همراه بود، داستان یک بار دیگر می تواند برای بینندگان کمی خسته کننده باشد. با این حال، حداقل در این مرحله، ممکن است گزینه هایی را در نظر بگیریم که می تواند قدرت کارگاه را به طور جدی تهدید کند. اما صادقانه باید گفت که در این توازن قوا، آلونسو با دو قهرمانی در طول دوران حرفه ای خود، باز هم شانس زیادی برای عبور از این راننده جوان هلندی ندارد.

اگرچه او اولین راننده ای بود که برای هر چهار سازنده (فراری، هوندا، رنو، مرسدس بنز) یک توربو هیبریدی رانده شد، اما در طول دوران حرفه ای خود همیشه در انتخاب تیم خود خوش شانس نبود. او سه بار با ماشین ضعیف فراری نایب قهرمان فصل شد، علیرغم اینکه دو بار از آن سه بار در آخرین مسابقه فصل عنوان قهرمانی را از دست داد. بی جا نیست که بگوییم او در دو فصل اخیر عملکرد بسیار خوبی در خودروی آلپاین داشته است، در حالی که حالا به نظر می رسد دوباره جای مناسبی در استون مارتین پیدا کرده است. اگرچه شاید او با کسب عناوین در دهه اول دوران حرفه ای خود با مجموع 32 پیروزی در مسابقات اشتهای خود را ارضا کرد، اما مشخص است که عطش او برای کسب عنوان متفاوت است و آن را در رقابت های بحرین نشان داد.

آزمون واقعی استون مارتین و آلونسو در دو مسابقه بعدی خواهد بود. ابتدا در عربستان سعودی و سپس در استرالیا. با توجه به اینکه این دو پیست کاملاً با پیست بحرین متفاوت هستند، این نشان می دهد که آیا این تیم واقعاً می تواند یک فصل “کنسرت” باشد، چه به صورت انفرادی با محوریت آلونسو و چه در رده بندی همه تیم ها. با توجه به روند تیم صعود کننده، آلونسو از نظر فنی با بازیکنان پیشتاز مسابقات برابری می کند. او که اخیرا قراردادی دو ساله با استون مارتین امضا کرده است، می گوید: “انتظار نداشتیم تا این حد به رقابت نزدیک شویم. من فکر می کنم هدف برای سال 2023 یک “میانگین طلایی” در منطقه میانی بود، شاید کمی. به سه تیم برتر نزدیک تر شدیم. حتی این فصل در رادار نبود، اما ما به خودمان عنوان دومین تیم برتر بحرین را پس از آنها دادیم. بنابراین، بله، این کمی تعجب آور است.”

در حالی که آلونسو دومین قهرمانی خود در فرمول 1 را جشن می گرفت، جوان ترین راننده این فصل، اسکار پیاستر، 21 سال و پنج سال و نیم داشت. اگر به کلاسیک فوق‌الذکر برگردیم، تنها دو بازیکن از آن مسابقه کفش‌های خود را آویزان نکرده‌اند. لیونل مسی و سرخیو راموس. در حالی که یکی از آنها با قهرمانی در جام جهانی گذشته خود را به عنوان بهترین بازیکن تاریخ فوتبال معرفی کرد، دیگری بهترین مدافع دوران کنونی فوتبال است. آلونسو را می توان درست در وسط پاری سن ژرمن، اما در دنیای فرمول یک قرار داد. این بهترین در تاریخ نیست، اما نمادین است. یکی از علائم تجاری دو دهه اخیر این ورزش است. یکی از برجسته ترین رانندگان تاریخ که هنوز روزهایش به شماره نرفته است و در سناریویی حتی هیجان انگیزتر می تواند میراث خود را گسترش دهد.