فانتزی قاطعیت – خط بزرگ او این بود “تو اخراج شدی!” – به جذابیت سیاسی او افزود، اما این هم ساختگی بود. هابرمن گزارش می دهد که در موارد متعددی ترامپ توانایی اخراج کارمندان را نداشت. در یک مقطع، او تلاش کرد تا نیک آیرز، دستیار ارشد مایک پنس، معاون رئیس‌جمهور، را به سمت رئیس ستاد خود سوق دهد – اما فقط در صورتی که آیرز موافقت کند که به ژنرال فعلی بگوید. جان کلی، که ترامپ می خواست او برود. آیرز از بازی کردن خودداری کرد. بنابراین ترامپ به شیوه قدیمی نیویورک متوسل شد، خنجر زدن به پشت، شایعه پراکنی و تحقیر، تا کلی را استعفا دهد. ترامپ از هرج و مرج لذت برد [his staff] هابرمن می نویسد که با یکدیگر می جنگند.
دو درس مهم دیگر در نیویورک وجود داشت. یکی از آنها این بود که مطبوعات – به ویژه روزنامه ها و اخبار تلویزیونی و بعداً رسانه های اجتماعی – ممکن است تحت تأثیر هنرهای نمایشی وقیحانه قرار گیرند. ترامپ موفق شد طلاق خود را از همسر اولش، ایوانا، به جنگی بین نویسندگان شایعه پراکنی رقیب، لیز اسمیت و سیندی آدامز بکشاند. هابرمن می‌نویسد: «طلاق 12 روز متوالی در صفحه اول روزنامه دیلی‌نیوز پخش می‌شد، یک خودروی شکسته که قربانیان بارها سعی کردند به جای پذیرش کمک پزشکی بیشتر به خود آسیب برسانند». ترامپ در نهایت متوجه شد که می‌تواند از کینه‌های خام خود برای تغذیه خشم نهفته مردم علیه بداخلاقی‌های درست سیاسی رسانه‌های حاکمیتی استفاده کند. وقتی گریه می‌کرد: «اخبار جعلی»، او را باور کردند. در طول مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری 2016، من به طور مداوم با افرادی مصاحبه کردم که ترامپ را دوست داشتند، زیرا “او شبیه ماست.” و به نوعی، در معجزه ای از فروشندگی، نحوه دید طرفداران ترامپ با روشی که او امیدوار بود دیده شود، یکسان شد.
او از این موضوع شگفت زده شد. او گفت که او می تواند در خیابان پنجم به کسی شلیک کند و آنها همچنان از او حمایت می کنند. اما این رابطه همزیستی و ظریف بود. یکی از خدمات زیادی که هابرمن در «مرد اعتماد به نفس» انجام می‌دهد این است که روندی را بیان کند که طی آن ترامپ به مواضع ظالمانه‌اش رسید – مانند تصور زشتی که باراک اوباما در اینجا به دنیا نیامده است، و این تلقین که اکثر مهاجران در جنوب به سر می‌برند. مرزی جنایتکاران خشن بودند. او فقط این افکار را آشکار نکرد. او با واکنش‌های شدیدترین حامیانش به سمت آنها سوق داده شد. حتی تمایل او برای ساختن دیوار در مرز مکزیک به تدریج به وجود آمد: تنها زمانی که او شروع به دیدن آن به عنوان یک پروژه ساختمانی خوشایند کرد – مانند بازسازی پیروزمندانه‌اش در میدان وولمن نیویورک – این ایده به جایگاه افتخاری در عرصه مبارزات انتخاباتی خود دست یافت. . همانطور که هابرمن پرونده خود را مطرح می‌کند، مشخص می‌شود که ترامپ فقط یک آدم ترسناک، یک آدم خوش شانس نبود، بلکه یک نابغه بود – البته نه به‌ویژه «پایدار» – وقتی نوبت به خواندن فضای رسانه‌های عصر دیجیتال می‌رسید.
آخرین درس نیویورک شاید مهم ترین درس بود: او یاد گرفت که چگونه یک قدم جلوتر از کلانتر بماند. این بزرگترین مهارت او بود و باقی می ماند. راه های زیادی برای انجام آن وجود داشت. بارزترین آن نفوذ سیاسی بود. ترامپ کمک های مالی سخاوتمندانه ای به جولیانی و دادستان منطقه منهتن، رابرت مورگنتائو، سخاوتمندانه کرد. آنها به نوبه خود، علیرغم بوی سختی که از برخوردهای او با اتحادیه های ساختمانی تحت کنترل مافیا و اراذل کازینو سرچشمه می گرفت، هرگز نتوانستند درباره او تحقیق کنند. (بعدها، هابرمن می نویسد، ترامپ کمک 20 میلیون دلاری Super PAC از میلیاردر شلدون ادلسون برای انتقال سفارت ایالات متحده در اسرائیل از تل آویو به اورشلیم را پذیرفت.)
ترامپ می‌دانست که بهترین دفاع، گاهی تهاجمی است. او ناشر مالکوم فوربس را تهدید کرد که یک مرد همجنسگرای بسته در صورت انتشار یک داستان منفی است. او چپ و راست تهدید به شکایت کرد. او گهگاه باخت: شرکت هایش ورشکسته شدند. او یک پرونده کلاهبرداری را با کمیسیون بورس و اوراق بهادار حل و فصل کرد. او انواع جریمه های ناچیز را پرداخت کرد. اما او همیشه هنگام باخت، مدعی پیروزی یا تهدید به شکایت های بیشتر می شد آب ها را گل آلود کند.
مهمتر از همه، او درک بسیار دقیقی از آنچه که ترافیک می تواند تحمل کند، ایجاد کرد. او می‌دانست که می‌تواند وکلای خود و تاجران کوچک را که پیمانکاران فرعی او بودند، سرکوب کند. “آیا می دانید این افراد برای داشتن من به عنوان مشتری چقدر تبلیغات می کنند؟” و با وجود همه شلختگی در بقیه عمرش، کلمات را با دقت وکیل دادگستری به کار برد – حتی اگر برعکس به نظر برسد. فقط به تماس تلفنی “عالی” او با رئیس جمهور اوکراین ولودیمیر زلنسکی فکر کنید. این در واقع یک کلاس استاد در ارعاب پنهان بود: “ایالات متحده بسیار بسیار خوب با اوکراین بوده است.” فقط به دستورات او به پسران مغرور فکر کنید، یک ترکیب ترکیبی “بایستید و کنار باشید.” فقط به سخنرانی او در ژانویه فکر کنید. 6: او هرگز مستقیماً نگفته بود: «به کاپیتول بروید و سعی کنید دولت را سرنگون کنید». او همیشه به خود فضایی برای اردک و پوشش می داد.
ما می‌توانیم امیدوار باشیم که ترامپ یک انحراف است، نه یک آواتار، اما احتمالاً این توهم است. او یک استاندارد جدید وحشیانه برای سیاست آمریکا ایجاد کرده است و ضربه وحشتناکی به دموکراسی ما وارد کرده است. مگی هابرمن برای همه اینها حضور داشته است. داستانی که او می گوید به طرز غیرقابل تحملی دردناک است زیرا موفقیت ترامپ بازتابی از شکست ملی ما در جدی گرفتن خودمان است. ما واقعاً خوش شانس خواهیم بود، اگر او سقوط ما را ثابت نکند.
