پنجره اتاق خواب کودکی تامسین ساندرز، طراح داخلی انگلیسی، به سمت ساوث داونز، تپه های غلتان در امتداد سواحل جنوب شرقی انگلستان که بالای صخره های شیب دار بالای آن قرار دارد، نگاه می کرد. زیبایی ناهموار منظره، تمایلی به الگوها و بافت های دنیای طبیعی در او ایجاد کرد. او سال‌های اولیه‌اش را در جنگل‌های نزدیک به جمع‌آوری فسیل‌ها و تکه‌های چوب برای تزئین با رنگ گذراند.
اکنون ساندرز در سن 52 سالگی خود به چنین گنجینه های علوفه ای متعهد است. Home & Found، استودیویی که او در سال 2013 تأسیس کرد، متخصص در بازسازی خانه‌های هنرمندان و صنعتگران است که اغلب بر اساس آنچه در آنجا کشف می‌کند. او با گرفتن سرنخ از کتابخانه صاحب، یک خانه میوز را در منطقه کنزینگتون لندن دوباره تجسم کرد و معاونت ویکتوریایی یک هنرمند در جنوب لندن را احیا کرد و یک پالت رنگی جدید بر اساس مجموعه کتانی های قرون وسطایی و مدرن خود ایجاد کرد. ساندرز که پروژه‌های خود را با قطعاتی که در طول سال‌ها جمع‌آوری کرده است، مانند صندلی‌های بلوط گوتیک و سرامیک‌های دلفت، می‌گوید: «این در مورد خانه‌ها است تا طراحی، داستان‌ها به جای اشیاء».
خانه او در لندن، که در سالی که استودیوی خود را افتتاح کرد، خرید، میراث غیرعادی دارد. این خانه پلکانی دو طبقه با آجر قرمز به عنوان یک شهرک مسکونی عمومی در دهه 1930 ساخته شد، زمانی که حومه حومه هنوز نیمه روستایی بود. بر این اساس، ملک دارای یک باغ بزرگ بود – و شگفت آورتر، پنج سوله. ساندرز تنها یکی از آنها را در پشت حیاط نگه داشت و از ساختار فرسوده برای نگهداری دوچرخه و ابزار استفاده کرد، اما یک روز آرزو داشت که فضا را به یک پناهگاه خلاقانه تبدیل کند. زمانی که سه فرزندش، جاگو، 15 ساله، اوتیلی، 20 ساله، و فریا، 22 ساله، و شریک فقیدش سیمون چری در طول همه گیری در خانه زندگی می کردند، این فانتزی پایدارتر شد. او با کمک دوستش ادوارد پاتر، معمار بازنشسته، طرحی برای یک ساختمان مستطیلی بزرگتر به مساحت 220 متر مربع با یک منطقه کار اصلی، یک اتاق دوش کوچک مجاور و یک فضای ذخیره سازی جانبی ترسیم کرد. او عاشقانه انبارهای چوبی قدیمی و فضای پناهگاه مانند مانیتوگان، خانه و استودیوی مدرنیستی طراح آمریکایی راسل رایت در جنگل های دره هادسون نیویورک را تصور می کرد.
اگرچه خانواده هنوز این ساختمان را The Foundry می نامند، اما اکنون بیشتر شبیه یک کلبه روستایی است. که از طریق یک مسیر علفزار از میان بسترهای پر از کاشت اکیناسه، استر، گوسفند و شقایق ژاپنی می‌رسد، با تخته‌های بلوط رنگ‌نشده پوشانده شده است که ساندرز با دست آنها را اکسید کرده تا جلوه‌ای از هوا را ایجاد کند. او می گوید که در داخل، دو نورگیر “حس یک خانه درختی را ایجاد می کند.” با کمک فریا، او هر اینچ از دیوارها را – رنگ‌های قهوه‌ای خاکی با الهام از رنگ‌های پوست و برگ – با طرح‌های تزیینی سیب‌زمینی پوشاند. نقوش سپر بلوکی آنها به نقاشی‌های دیواری مورها در مجموعه کاخ الحمرا در گرانادا، اسپانیا اشاره دارد و اشکال هندسی نشان‌دهنده الگوهایی است که بر روی پرده‌های چوبی قرن پانزدهم در کلیسای سنت انوک، معروف در زیر تپه‌های شنی مدفون شده است. کورنوال بیش از 300 سال. ساندرز می‌گوید نتیجه، فضایی است که «معنویت آرام کلیساها» را تداعی می‌کند.
مبلمان، تمام عتیقه، به همین ترتیب التقاطی هستند. داخل در یک قسمت نشیمن است که کنار آن یک میز پایه دار فرانسوی متعلق به اواسط قرن و یک نیمکت قدیمی ارکول که با پوست گوسفند نگین دار و کوسن های رافیا توسط ساندرز پوشیده شده است. در سمت راست یک بوفه جنگل سیاه قرن نوزدهمی ساخته شده از شاخه‌های کاج است که سبدهای مایورکا پر از کنگر خشک و خارهای دهه 1930 را در خود جای داده است. در دیوار غربی، یک قفسه نان احیا شده کاسه‌های سرامیکی و کاسه‌های چوبی از گل برف و پیاز گل نرگس را در خود جای داده است. روبه‌روی دیوار شمالی، میز چوبی انگلیسی دهه 1840 زیر پنجره‌ای بزرگ قرار دارد. آستانه آن حاوی همان نوع کنجکاوی هایی است که ساندرز را در کودکی مجذوب خود می کرد – پوسته ها و سنگفرش های سفید شده از نور خورشید با سوراخ هایی که به طور طبیعی شکل گرفته اند.
در نور مایل عصر، با پالت رنگی و بافت های طبیعی، اتاق با اشاره به تصویرهای صمیمی هنرمند از فضاهای خصوصی، چیزی را به خود می گیرد که طراح آن را “حالت اندرو وایت” می نامد. اگرچه دختران او به پوشاندن زمین با بالش مراکشی برای خواب‌آوران معروف بوده‌اند، اما اینجا بیشتر مکانی برای خلوت و فرار از دنیاست. ساندرز می آید تا بخواند و نقاشی کند. دست فریا لامپ های لوازم منزل را تزئین می کند. گاهی اوقات آنها با همکاری یکدیگر به تزئین دیوارهای ریخته گری ادامه می دهند. ساندرز می‌گوید: «اگرچه احساس می‌کنم برای همیشه اینجا بوده‌ام، فکر نمی‌کنم هنوز کارمان تمام شده باشد.» مانند سنگریزه های زیبای آن، با گذشت زمان بهتر می شود.
